Genealogie families Derksen en Gribnau

Fragment uit 'Kroniek van de familie Baltussen 1673-1975' door Albert Baltussen (Priester-Jezuiet).

Een jaar na de dood van zijn moeder trad Arno1dus in het huwelijk met Johanna Catharina Wilhelmina van der Horst, geb. 18-9-1880 te Cothen als dochter van Wouterus van der Horst en Magdalena W. Burgers. Haar broer Antonius was gehuwd meteenzuster van Arnoldus, Antonia Maria. Het ouderlijk huis te Driel, dat Arnoldus erfde, liet hij aanzienlijk verbouwen en vergroten en het jonge paar trok daar in. Ze kregen 15 kinderen.

Arnoldus was, in tegenstelling met zijn vader, weinig autoritair. Hij moedigde zijn kinderen aan in hun groei naar zelfstandigheid. Als medefirmant van de appe1ge1ei- en jamfabrieken verzorgde hij vooral het productieproces en hij muntte uitdoorzijn sociale instelling in de omgang met zijn medewerkers. Als ik, als kleine jongen, in een rijtuig van de "Stalhouderij van Dulm" mee mocht naar Driel, troffen wij oom bijna nooit aan op zijn kantoor achter het bureau. Hij was altijdergens inde fabriek, bij de ketels of de persen om het fabricageproces te controleren, of in de boomgaarden om de stand van het gewas op te nemen. Hij hield van rechtstreeks contact met zijn mensen en loste ter plaatse de problemen op. Veelpraten enuitleg was er niet bij; hij was een man van weinig woorden. Maar die weinige woorden waren zo glashelder, dat allen onmiddelijk begrepen wat hij van hen verlangde. Juist door deze eenvoud en oprechtheid van optreden dwong hij iedersrespect af enwerd hij de vraagbaak voor heel het dorp. Geen wonder ook dat hij gevraagd werd om zitting te nemen in de Gemeenteraad van Heteren, waartoe de dorpen Driel, Randwijk en Indoornik behoorden, en in 1922 werd hij wethouder, eenfunctie die hij totzijn dood toe bekleedde. Voor zijn vele verdiensten in de gemeente werd een nieuw aangelegde weg in het dorp de "Wethouder Baltussenweg" gedoopt. Hij hield niet van lange redevoeringen. In korte trekken bracht hij zijn meningnaar voren. Viel hetbesluit anders uit dan was hij een "goed verliezer" en aarzelde niet om bij de uitvoering volle medewerking te verlenen.

Om zeker te zijn van voldoende aanvoer van fruit voor de fabriek kocht hij grote stukken grond en beplantte die met fruitbomen en bessenstruiken. Ook hield hij er een grote veestapel op na, die soms uit 100 koeien bestond, voor dez.g.vetrnesterij. Hierbij had hij veel hulp van zijn broer Albertus uit Nijmegen. De eerste 3 jaren van de 2e Wereldoorlog gingen in Driel zonder al te schokkende gebeurtenissen voorbij. Maar vooral door de inspanning om de maatregelen vandebezetters zó uit te voeren dat ze zo min mogelijk schade konden veroorzaken, werd zijn gezondheid zienderogen minder. Hij werd ter observatie opgenomen in het St. Canisius Ziekenhuis te Nijmegen. Daar constateerde men dat zijn kwaalongeneeslijkwas. Hij mocht naar huis, maar na enkele weken kwam, nog vrij onverwachts, het einde. Bij zijn begrafenis bleek duidelijk hoe gezien hij was. De kerk van Driel was afgeladen vol met vrienden en belangstellenden. Zijn echtgenote,"Tante Jo", is88 jaar geworden. Zij heeft haar man 23 jaar overleefd als stralend middelpunt van haar familie. Opvallend was haar grote openheid van geest. Toen zij moest beleven, dat zoveel van wat haar dierbaar was in Kerk en maatschappij gingveranderen,bleef zij die ontwikkeling vol belangstelling volgen en gunde de ander anders te zijn. Tot het einde toe genoot zij het volste vertrouwen van haar eigen en aangetrouwde zonen en dochters. Zij stierf 20-1-1968. Haar uitvaart was meereendankdienst dan een rouwdienst, omdat ieder die haar gekend had, God dankbaar was dat hij deze sterke, wijze vrouw op zijn levensweg had ontmoet.

In het boek van Cornelius Ryan "Een brug te ver" over de slag om Arnhem, speelt het dorp Driel én de familie Baltussen een rol. De in het boek genoemde Cora Baltussen is Cornelia Wilhelmina Maria (zie blz. 13). Haar naam wordt 9 maal genoemd:Watniet in het boek vermeld staat is de volgende geschiedenis die aan de vergetelheid moet worden ontrukt: Op 28 sept. 1944 werd de situatie te Driel zo kritiek dat de weinige inwoners, die nog niet naar Valburg waren uitgeweken, huntoevluchtzochten in de als veilig beschouwde machinekamers van de fabriek. Ook de H. Vaten van R.K. Kerk werden geborgen in de brandkast van het woonhuis bij de fabriek. Op 5 October werd het op het terrein van de fabriek zo gevaarlijk, dat ookdeovergeblevenen moesten vluchten. Men overlegde wat er moest gebeuren met de H. Vaten en men kwam tot de conclusie dat men ze het best kon achterlaten in de veilig geachte kluis. Op 9 oct. kwamen enkele bewoners in Driel terug en toen moestmenvaststellen dat de kluis was geforceerd en leeggeroofd ! De Heilige Hosties lagen over de vloer verspreid. De parochianen van Driel brachten plechtig eerherstel en nadat de verwoeste fabriek herbouwd was werd er in de gevel van hetnieuwewoonhuis een steen gemetseld, waarop een gedicht van Bernard Verhoeven gebeiteld stond:

Hier heeft in oorlogsnood Ons Heer een woon gevonden. Hier werd het hemels brood door aards geweld geschonden

Hier werd om zucht naar geld De Liefde zelf verraden Door vrome daad hersteld De schuld van wie haar smaadden.