Genealogie families Derksen en Gribnau

Fragment uit 'Kroniek van de familie Baltussen 1673-1975' door Albert Baltussen (Priester-Jezuiet).

Toen Anton de Lagere School verliet dacht hij erover om priester te worden, maar na enige jaren als intern op het St. Dominicus-college te Nijmegen te hebben gestudeerd gaf hij zijn plan op en wilde fruithandelaar worden, zoals zijn vaderenoudste broer. Hij werd in de familiezaak, die zijn broer beheerde, de contactman voor de in- en export. In die functie maakte hij grote reizen naar Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Bulgarije, Roemenië en Italië. Toen hij ging trouwen enHuize"de Grift" kocht, ging hij voor eigen rekening werken. De economische crisis van de jaren '30, die de in- en export steeds moei1ijker maakte, deed hem ingaan op het voorstel van de Heer M.A. Vink om naaste medewerker te worden indiensveelomvattend bedrijf.

Na het overlijden van de Heer Vink, in januari 1944, werd Antoon mededirecteur met de Heren H.F. de Heer en H.J. Heuvelink, terwijl hij ook door het bestuur van de Veilingsvereniging Over-Betuwe tot veilingmeester werd benoemd. In dezefunctiesvertegenwoordigde hij met grote bekwaamheid en takt de betrekkingen met de officiële instanties zoals: de Bedrijfschappen, de Fruit- en Groente-centrale en het Centraal Bureau. Enige jaren is hij voorzitter geweest van de Nederl. BondvanExporteurs van fruitpachters en bestuurslid van de Algemene Nederl. Bond van Exporteurs van groente en fruit. De Heer Ir. van Stuivenberg, rijkstuinbouwconsulent, verzekerde: ... "als er ergens in Nederland iets op het gebied van fruitteregelen was, kon men er zeker van zijn op de achtergrond de naam Baltussen aan te treffen." En de directeur van het Centraal Bureau van Tuinbouwvei1ingen in Nederland herinnerde er aan hoe men door zijn hulp en voorlichting er in geslaagd isdeEngelse markt open te krijgen voor Nederlands fruit. Aan zijn initiatief was het stellig ook te danken dat de Veilingsvereniging Over-Betuwe een eigen voor1ichtingsinstituut oprichtte.

Intussen liet zijn gezondheid de laatste jaren veel te wensen over. In 1951 moest hij een rustperiode nemen, die wel enige verbetering bracht, maar de sloping van zijn gestel niet kon tegenhouden. Op zondag 3 februari 1952, toen hij metzijnvrouw naar Arnhem reed, werd hij door een hart-flauwte overvallen. Gelukkig kon zijn vrouw de auto op de weg houden en naar huis terugrijden. De huisarts achtte overbrenging naar het st. Elisabethsgasthuis te Arnhem noodzakelijk. Daar isnogalles beproefd om zijn leven te redden, maar na enkele uren is hij gestorven, pas 54 jaar oud. De opsteller van het bidplaatje overdreef niet toen hij schreef: "Een man is van ons heengegaan, die een grote werklust en een onvermoeide ijveraande dag legde bij het vervullen van de levenstaak, die God voor hem bestemd had".