Genealogie families Derksen en Gribnau

Fragment uit 'Kroniek van de familie Baltussen 1673-1975' door Albert Baltussen (Priester-Jezuiet).

De levensbeschrijving van mijn vader zou zeer onvolledig zijn zonder een persoonstekening van zijn echtgenote, mijn moeder.

Zij werd geboren op 2-15-1862 te Wijk bij Duurstede als dochter van Johannes Albertus Dijkman, een bekend fruitkweker en eigenaar van het hotel De Keizerskroon op de Markt. Haar moeder, Cornelia van der Grint (1833-1887), was zwak vangezondheiden daarom ging de kleine Cornelia veel logeren bij een tante die woonde in de Rijnstraat, "tante Marie" een ongehuwde zuster van haar vader.

Over mijn moeder wilde ik het volgende zeggen. Het is mijn vaste overtuiging, dat vader nooit zoveel tot stand had kunnen brengen als hij het niet zo "getroffen" had in de keuze van zijn levensgezellin. Zij vulden elkaar volkomen aan. Vaderwasdynamisch, liet zich door geen tegenslag ontmoedigen of door succes stuiten in zijn vaart vooruit. Moeder was een toonbeeld van bezadigdheid en kalm overleg. Vader liet de opvoeding van zijn kinderen met een gerust hart over aan zijnvrouw.Alleen op belangrijke momenten gaf hij zijn mening, maar liet de beslissing over aan moeder. Zij vertrouwden elkaar volkomen. Als een beslissing van moeder ons niet beviel hoefden wij niet te proberen bij vader verandering te bewerken.Wijwisten dat vader achter moeder zou staan. Geen van mijn broers of zusters heeft ook ooit maar de kleinste disharmonie tussen hen bespeurd. Van de andere kant was moeder soepel genoeg om bij de uitvoering van genomen maatregelen van ons niethetonderste uit de kan te eisen. Wij vertrouwden op "Moeke" en zij was de spil waarom ons gezinsleven draaide. Toch beperkte haar belangstelling zich niet tot het gezinsleven. Zij was uiterst gastvrij en vele vrienden en kennissen liepen graagevenbinnen om een kopje thee te drinken en te horen hoe zij dacht over actuele gebeurtenissen en kwesties. Deken Kool, notaris Vos en Huigens waren trouwe bezoekers. Zij was ook presidente van de Sint Elisabeth-Vereniging, een groep vrouwen indeparochie die hulp bood in gezinnen waar de komst van een baby financiële of andere moeilijkheden meebracht. Van harte deed zij mee met het werk van de huisvestiging van Weense, Hongaarse en Duitse kinderen na de 1e Wereldoorlog. Jarenlangwarener één of twee in ons gezin opgenomen en danig verwend door mijn zusjes. Bij de dood van mijn vader in 1917 bleef zij achter met 8 kinderen, van wie de oudste 26 en de jongste 11 jaar was. Gelukkig kon haar oudste zoon, al was hij pas 23,dezaken van haar man zó doorzetten, dat er voldoende middelen bleven om de jongere kinderen hun opleiding te laten vervolgen. In de 14 jaar dat zij haar man overleefde mocht zij beleven dat drie van haar zonen en een dochter een eigen gezingingenstichten, en dat haar twee jongsten in het klooster traden. Dankzij haar bijzondere gave om met mensen om te gaan was zij nooit zonder uitstekende huishoudelijke hulp.

In haar laatste ziekte werd moeder liefdevol verpleegd door twee dochters die nog thuis waren. Op 27 september 1931 is zij kalm ingeslapen, sereen als zij geleefd had. Een moeder om trots op te zijn.